Γιά την ανάγνωση και την γραφή

«Απ΄όλα όσα έχουν γραφτεί αγαπώ μόνο αυτό που γράφει κανείς με το αίμα του. Γράφε με αίμα και θα νοιώσεις ότι το αίμα είναι πνεύμα.»
Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις το ξένο αίμα, απεχθάνομαι τους τεμπέληδες που διαβάζουν.
Οποιος γνωρίζει τον αναγνώστη, αυτός δεν κάνει πιά τίποτε για τον αναγνώστη. Αλλος ένας αιώνας αναγνώστες - και θα βρομίσει και το ίδιο το πνεύμα.
Το ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να μάθει να διαβάζει, αυτό είναι κάτι που στην πορεία χαλάει όχι μόνο το γράφειν αλλά και το σκέπτεσθαι.
Κάποτε το πνεύμα ήταν θεός, μετά έγινε άνθρωπος και τώρα γίνεται πιά πλέμπα.
Οποιος γράφει με αίμα και αποφθέγματα, αυτός δεν θέλει να τον διαβάζουν, αλλά να τον μαθαίνουν από στήθους.
Στο βουνό ο πιό σύντομος δρόμος είναι από κορυφή σε κορυφή, αλλά για αυτό το πράγμα πρέπει να έχεις μακριά πόδια. Τα αποφθέγματα πρέπει να είναι κορυφές, κι’αυτοί για τους οποίους λέγονται αυτά, πρέπει να είναι μεγάλοι και ψηλόκορμοι.
Ο λεπτός και ο καθαρός αέρας, ο κοντινός κίνδυνος και το πνεύμα το γεμάτο από χαρούμενη κακία, αυτά πάνε καλά μαζί.
Θέλω να έχω γύρω μου στοιχειά, γιατί είμαι θαρραλέος. Το θάρρος που διώχνει τα φαντάσματα, δημιουργεί για τον εαυτό του στοιχειά - το θάρρος θέλει να γελά.
Δεν αισθάνομαι πιά τα πράγματα όπως εσείς, το σύννεφο αυτό, που βλέπω κάτω μου, αυτή η μαυρίλα και το βάρος, για τα οποία γελώ -αυτό ακριβώς είναι το σύννεφο που θα φέρει καταιγίδα σε σας.
Βλέπετε προς τα πάνω, όταν ποθείτε την ανύψωση. Κι’εγώ βλέπω προς τα κάτω, γιατί είμαι ανυψωμένος.
Ποιός από σας μπορεί να γελά και ταυτοχρόνως να είναι ανυψωμένος;
Εκείνος που ανεβαίνει στα πιό ψηλά βουνά, γελά με όλες τις τραγωδίες, είτε είναι πραγματικές είτε παίζονται.
Θαρραλέους, ανέμελους, είρωνες, βίαιους - έτσι μας θέλει η σοφία, είναι μιά γυναίκα και αγαπά πάντα μόνο τον πολεμιστή.
Μου λέτε «είναι δύσκολο να σηκώσει κανείς την ζωή». Προς τι όμως τότε έχετε το πρωί την περηφάνεια σας και το βράδυ την υποταγή σας;
Είναι δύσκολο να σηκώσει κανείς την ζωή, μα μην είστε πιά τόσο τρυφεροί!
Είμαστε όλοι όμορφοι κουβαλητές γάιδαροι και γαιδούρες.
Τι κοινό έχουμε με τον κάλυκα του τριαντάφυλλου, που τρέμει επειδή έπεσε πάνω του μιά σταγόνα δροσιάς;
Είναι αλήθεια, αγαπούμε τη ζωή, επειδή είμαστε συνηθισμένοι όχι στην ζωή αλλά στην αγάπη.
Πάντα υπάρχει λίγη παραφροσύνη στην αγάπη. Αλλά πάντα υπάρχει λίγο λογικό στην παραφροσύνη.
Και εμένα επίσης που έχω καλή διάθεση απέναντι στη ζωή, μου φαίνεται πως οι πεταλούδες και οι σαπουνόφουσκες και τα ανθρώπινα όντα που μοιάζουν μ’αυτές γνωρίζουν περισσότερο από τους άλλους την ευτυχία.
Να βλέπεις να πετούν αυτές οι ανάλαφρες ψυχούλες, τρελές, τρυφερές και ευκίνητες - αυτό προκαλεί στον Ζαρατούστρα δάκρυα και τραγούδια.
Θα πίστευα μόνον σε έναν θεό που θα ήξερε να χορεύει.
Και είδα τον διάβολο μου, τον βρήκα σοβαρό, εμβριθή, βαθύ, επίσημο, ήταν το πνεύμα του βάρους - μέσω αυτού πέφτουν όλα τα πράγματα.
Δεν σκοτώνει κανείς με την ορφή αλλά με το γέλιο. Εμπρός, ας σκοτώσουμε το πνεύμα του βάρους!
Εμαθα να περπατώ, από τότε αφήνω τον εαυτό μου να τρέχει. Εμαθα να πετώ, από τότε δεν περιμένω να με σπρώξουν για να αλλάξω θέση.
Τώρα είμαι ελαφρύς, τώρα πετώ, τώρα βλέπω τον εαυτό μου κάτω μου, τώρα μέσω εμού χορεύει ένας θεός.

Φρίντριχ Νίτσε - Ετσι μίλησε ο Ζαρατούστρα
Εκδ. Νησίδες - Μετάφραση Ζήση Σαρίκα

Δεν φταίω εγώ, εσείς το ζητήσατε :))))