Για τον ανώτερο άνθρωπο

Οταν έφτασα για πρώτη φορά ανάμεσα στους ανθρώπους, διέπραξα την τρέλα του ερημίτη, τη μεγάλη τρέλα: πήγα και στάθηκα στην μέση της αγοράς.
Και καθώς μίλησα σε όλους, δεν μίλησα σε κανέναν. Το βράδυ όμως, σχοινοβάτες και πτώματα ήταν οι σύντροφοι μου και εγώ ήμουν πτώμα σχεδόν.
Με το καινούργιο πρωί όμως, μου ήρθε μιά καινούργια αλήθεια: έμαθα να λέω «τι με νοιάζουν εμένα η αγορά και η πλέμπα και η φασαρία της πλέμπας και τα μακριά αυτιά της πλέμπας!»
Ω ανώτεροι άνθρωποι, μάθετε αυτό από μένα: στην αγορά κανένας δεν πιστεύει σε ανώτερους ανθρώπους. Κι’αν θέλετε να μιλήσετε εκεί, πάει καλά! Η πλέμπα όμως κλείνει το μάτι λέγοντας: «είμαστε όλοι ίδιοι και ίσοι».
«Ω ανώτεροι άνθρωποι-έτσι λέει κλείνοντας το μάτι η πλέμπα-δεν υπάρχουν ανώτεροι άνθρωποι, είμαστε όλοι ίσα κι όμοια, ο άνθρωπος είναι άνθρωπος ενώπιον του θεού- είμαστε όλοι ίσα και όμοια!»
Ενώπιον του θεού!- Τώρα όμως πέθανε αυτός ο θεός. Ενώπιον της πλέμπας όμως δεν θέλουμε να είμαστε ίσοι κι όμοιοι. Ω ανώτεροι άνθρωποι, φύγετε μακριά από την αγορά».

Τάδε έφη Ζαρατούστρα
Και ο Νίτσε ζυγός παρακαλώ.
Να συνεχίσω;