Κόπι-πέιστ!

1) Στον "έξω κόσμο" εκτός μπλογκς και δη σε περιβάλλοντα με πολλούς αγνώστους, είμαι τρομερά ντροπαλή και συνεσταλμένη, πράγμα που οφείλεται κυρίως στην κυμαινόμενη αυτοπεποίθησή μου. Μην κρίνετε από τις μπλογκοσυνάξεις, εκεί σας "ξέρω" ήδη... Το περίεργο είναι βέβαια πως στο μάθημα του public speaking, δεν είχα ποτέ τον περίφημο "φόβο του κοινού"... αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη ιστορία!

2) Η σχέση μου με το φαγητό είναι σχέση πάθους, ενίοτε

και ψυχαναγκαστική. Μπορεί να μην πεινάω και να μασουλίζω από βαρεμάρα, εξ ου και τα επιπλέον κιλάκια μου.

3) Έχω σχέσεις εξάρτησης με τα βιβλία και το μπλόγκιν. Για την ακρίβεια τα βιβλία αποτελούσαν το όπιό μου από τότε που έμαθα να διβάζω "μόνη μου" μέχρι σήμερα, μιλάμε για άγριο κόλλημα! Μπορεί να έχω μόνο 5 ευρώ στο πορτοφόλι μου και να τα κρατάω μέρες, αλλά άμα δω βιβλίο...τα αποχωρίζομαι χωρίς δεύτερη σκέψη.

4) Όταν ήμουν 8 ετών, "έχασα" τον ένα γονιό μου.

5) Έχω εξασκηθεί πολύ και εξακολουθώ να ασκούμαι στο να μην μένω στα "κάτω μου" για παραπάνω από 24 ώρες. Μετά την κατάθλιψη του εναπομείναντος γονιού μου, συνειδητοποίησα ότι η αυτολύπηση και η έξη των αρνητικών σκέψεων είναι πιο εύκολη από το αντίθετό της. Για να μην πάθω κι εγώ το ίδιο, όποτε έπιανα τον εαυτό μου να σκέφτεται κάτι αρνητικό, του άλλαζα ρότα. Δεν ήταν εύκολο καθώς οι αρνητικές σκέψεις είναι σαν τις μύγες και επιμένουν να τριγυρίζουν στο ίδιο σημείο για πολύ ώρα, αλλά πιστεύω πως το έχω επιτύχει σε μεγάλο βαθμό. Σε αυτό έχει συντελέσει και ένας αισιόδοξος σύντροφος!