Αυτός, Αυτή, η Lupa και τα σήριαλ

Μη με παρεξηγείτε.

Προσπάθησα, η αλήθεια να λέγεται……

Ξεκίνησα όπως όλοι με το 24. Ναι , ναι , αυτό που αρχίζει πάντα με τη χαρακτηριστική φωνή του Jack Bauer –a.k.a. Kiefer Sutherland να λέει

«the following events take place between…..”

Όλες οι προϋποθέσεις για να μεταμορφωθώ σε junkie του 24 ήταν εκεί.

Χαλαρό απόγευμα Κυριακής, λίγοι φίλοι και ο μέντοράς μου σε κάθε είδους παλαβομάρα – η αδερφή μου- εκεί. Χαλαρός και ο Γιώργος καθότι ήταν Κυριακή άνευ ματς.
Το πρώτο DVD είχε μόλις ξεκινήσει όταν την μυσταγωγική ησυχία έσπασε η φωνή της κουνιάδας μου , η οποία είχε ορμήσει μέσα στο σπίτι.

«Εσείς εδώ κάθεστε χαλαροί και έξω σας πηδάνε τη Lupa”

Παρόλο το χυδαίο της έκφρασης, η είδηση μας χτύπησε σα γροθιά στο στομάχι.. Η Lupa – για όσους δεν ξέρουν το ένα εκ των δύο Alaskan Malamut που έχουμε- 6 μήνες μετά τη γέννα της ήταν πάλι σε οίστρο. Ένας beatnik αλήτης σκύλος της γειτονιάς είχε εισβάλλει στον κήπο μας πηδώντας διαδοχικά τον εξωτερικό φράχτη του διπλανού σπιτιού και έπειτα τον ενδιάμεσο. Ο γιός της Lupa, ο Manu, 6 μηνών τότε, κοιτούσε απορημένος και φοβισμένος τον δον Juan που ετοιμαζόταν να γνωρίσει τη μάνα του από κοντά. Σε δευτερόλεπτα βρισκόμασταν στον κήπο ενώ ένας γείτονας που είχε δει τη σκηνή από το μπαλκόνι του πυροβολούσε στον αέρα με το πασχαλιάτικό πιστόλι του κάνοντας τον επίδοξο εραστή να το βάλει στα πόδια.
Η Lupa μεταφέρθηκε σε πιο ασφαλές μέρος, αλλά το συνταρακτικό (!!!!) αυτό επεισόδιο είχε διώξει μακριά κάθε όρεξη για DVD.

Η Lupa. (Κοιμάται και η τύχη της δουλεύει)

Ο καιρός πέρασε και δεύτερη ευκαιρία στο 24 δε δώσαμε.

Είχα κουραστεί όμως να ακούω φίλους και γνωστούς να δηλώνουν με χαρά πόσο φανατικοί του Jack Bauer είναι. Είχα φτάσει σε σημείο να νοιώθω παρείσακτη σε παρέες που ανακάλυπταν με ενθουσιασμό ότι αν μη τι άλλο τους συνέδεε η εξάρτησή τους από το 24. Ως αποκορύφωμα ήρθε η ατάκα του πατέρα μου : «Δε βλέπετε 24; Μα καλά, τι κάνετε;»

Κάποια στιγμή η πρωτοφανής εξάπλωση του ιού- σήριαλ έμοιαζε να καταλαγιάζει. Κάποιοι είχαν γλιτώσει. Φευ! Ήταν μόνο για να παραδοθούν αμαχητί στον επόμενο, τον ακόμα πιο ανίκητο: το LOST.
Η κολλητή μου κάθε φορά που μιλάγαμε στο τηλέφωνο μου έκανε την ίδια ερώτηση ξεχνώντας πως της είχα απαντήσει αρνητικά τις προηγούμενες 999 φορές. «Εσύ βλέπεις LOST;»
Τα νεύρα μου είχαν γίνει κρόσσια. Δεν ξέρω γιατί δεν είχα παρακολουθήσει τις συγκεκριμένες σειρές έως τότε, ίσως από τύχη , ίσως από ατυχία, δεν είχε σημασία. Σημασία είχε πως όλη αυτή η πίεση από όλους να γίνω κομμάτι της 24μανίας και της LOSTμανίας μου είχε δημιουργήσει συναισθήματα τουλάχιστον απέχθειας.

Όταν όμως η αδερφή μου- είπαμε μέντοράς μου στις παλαβομάρες- άρχισε να παρακολουθεί non stop 8 και βάλε επεισόδια του PRISON BREAK, λέγοντάς μου ότι κάθε επεισόδιο είναι μια ακόμη ένεση αδρεναλίνης, η περιέργειά μου ξύπνησε (επιτέλους). Νοίκιασα το πρώτο DVD (επεισόδια 1-4) πριν από 20 ημέρες και χτες ολοκληρώσαμε τον πρώτο κύκλο. Αν δε δουλεύαμε, είναι πιθανό να τα είχαμε παρακολουθήσει και non stop.
Το PRISON BREAK είναι μια σειρά του Fox Network που πρωτοβγήκε στις οθόνες τον Αύγουστο του 2005. Ο πυρήνας της ιστορίας είναι οι ιδιοφυείς προσπάθειες ενός άνδρα να βοηθήσει τον αδερφό του να δραπετεύσει από τη φυλακή και από τη θανατική ποινή που του επιβλήθηκε για ένα έγκλημα που δε διέπραξε ποτέ.

Προσωπικά, δεν έχω συναντήσει άλλη σειρά που να ξεχειλώνει διαρκώς τα όρια αντοχής σου στην αγωνία.
Ιδιοφυές σίγουρα, ευρηματικό τις περισσότερες φορές, πρωτότυπο θέμα-για σήριαλ- με χαρακτήρες όχι ιδιαίτερου βάθους αλλά σίγουρα πολυεπίπεδους, κλειστοφοβικό, σνομπίστικο μερικές φορές, ένα σήριαλ που σε αρπάζει από το λαιμό από την πρώτη φορά που θα κάτσεις να το δεις μέχρι το τελευταίο επεισόδιο.
Αν και η πρώτη εντύπωση είναι ότι πρόκειται για μια σειρά σχεδιασμένη για ανδρικό νεανικό κοινό, το PRISON BREAK, καταφέρνει εύκολα να κερδίσει ένα γυναικείο κοινό που όπως εγώ έχει μια αδυναμία σε θρίλερ αγωνίας και έβρισκε ανιαρό το Sex & the City.
Σε κάθε περίπτωση αποτελεί μάθημα του τι σημαίνει «κάνω σοβαρή δουλειά στην τηλεόραση» και τι γίνεται όταν ένα κανάλι αποφασίζει να επενδύσει σημαντικά στον τομέα αυτό.

Το post θα τελείωνε εδώ, με τη σύνοψη της πρώτης μου επαφής με τον κόσμο των επιτυχημένων αμερικάνικων σειρών των 00’s. Όμως υπάρχει κάτι ακόμα που θέλω διακαώς να μοιραστώ μαζί σας.

Στα γενέθλια της αδερφής μου, της έκανα δώρο ένα πακέτο με καλούδια από το Amazon . Ανάμεσά τους ήταν και το Season 1&2 του Moonlghting. Η «μικρή» άρχισε να ουρλιάζει από χαρά όταν το είδε. Την μακρινή εκείνη εποχή που υπήρχαν μόνο δύο κανάλια στην τηλεόραση, το Moonlighting ή «Αυτός, αυτή και τα μυστήρια» στη φοβερή ελληνική του απόδοση θα πρέπει να χτύπαγε με ευκολία 80ρια σε τηλεθέαση.

Μια ολόκληρη γενιά μεγαλώσαμε κοπιάροντας στυλάκι και ατάκες Bruce Willis-David Addison και το bitch ύφος της Cybill Sepherd- Maddie Hayes. Είκοσι ακριβώς χρόνια μετά , παρακολούθησα τα 6 DVD των 2 πρώτων περιόδων για να διαπιστώσω πως το μόνο ξεπερασμένο στο σήριαλ είναι το μαλλί και τα ρούχα της Cybill. Κατά τα άλλα:

• Ο Bruce Willis είναι νιάνιαρο, χωρίς τον κτηνώδη όγκο του body building που έχει σήμερα και παραμένει το hit του serial. Ο τρόπος που λέει τις ατάκες του, το στυλ του, το βλέμμα του , όλα, όλα σου εξηγούν γιατί αν είναι να γίνεις αστέρι , φαίνεται από νωρίς.
• Στα σήριαλ της δεκαετίας του ’80 οι πρωταγωνιστές ήταν γύρω στα 35. Όσοι κινούνταν γύρω από τους πρωταγωνιστές ήταν 35 και άνω. Αυτό είναι ανήκουστο για τα σημερινά δεδομένα όπου οι κύριοι ρόλοι σε σήριαλ και ταινίες είναι 25-30 με αποτέλεσμα να σου παρουσιάζουν «επιτυχημένο διευθυντή κλινικής» 29 ετών. Το κοινό –στόχος έχει αλλάξει βέβαια. Όπως λένε και οι διαφημιστές στοχεύουμε στους καταναλωτές 20-25 ετών.
• Πρόσεξα παραπάνω από μια φορά τις Maddie Hayes (Cybill Sepherd) και Miss DiPesto (Allyce Beasley) να παραπονιούνται για το πόσο δύσκολο είναι να είσαι γυναίκα μόνη στα 80’s. Τότε δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι εννοούν. Είκοσι και πλέον χρόνια μετά ήρθε και στην Ελλάδα το φαινόμενο των μόνων 30και κάτι γυναικών και καταλάβαμε.
• Μου λείπουν τα 80’s . Μου λείπει η παιδική μου ηλικία.