Η ΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ- ΜΝΗΜΗ ROSA PARKS

Η ημέρα της γυναίκας, μαζί με την ημέρα του παιδιού, την ημέρα κατά των ναρκωτικών, κατά του aids, κατά των διακρίσεων, της φτώχειας… αποτελούν θεσμούς που επινοήθηκαν κατά τον προηγούμενο αιώνα για να μετριάσουν λίγη από την ντροπή που ένοιωθε η ανθρωπότητα για αυτά τα μελανά σημεία στην πορεία της προς το μέλλον. Είναι ευχή όλων να μη χρειάζεται στο μέλλον να ‘γιορτάζουμε’ τέτοιες ημέρες.
Αν για κάποιους φαντάζει υπερβολικό, στην εποχή των γυναικών καριέρας, των γυναικών που ορίζουν τις τύχες του κόσμου σε μερικές από τις ισχυρότερες χώρες του πλανήτη, τις γυναίκες που έχουν εισχωρήσει πλέον και στα πιο απόρθητα ανδρικά επαγγέλματα, να μιλάμε ακόμα για ημέρα της γυναίκας, καλό θα ήταν να στρέψουν λίγο το κεφάλι γιατί σε ένα πολύ μεγάλο μέρος του πλανήτη οι γυναίκες εξακολουθούν να έχουν την ίδια αξία με ένα χαλί για το σκούπισμα των ποδιών και γίνονται καθημερινά θύματα διακρίσεων και απίστευτης βίας χωρίς η συμπεριφορά αυτή να θεωρείται παράνομη ή να επισύρει ποινές.
Σήμερα θέλησα να θυμηθώ μαζί σας την ιστορία μιας γυναίκας που ένα συνηθισμένου πρωινό του Αμερικάνικου Νότου στα μέσα της δεκαετίας του 50 ξεστόμισε ένα όχι σε δεκαετίες διακρίσεων και εγκλημάτων εναντίον της φυλής της. Αυτή είναι η ιστορία της Rosa Parks.

Οι περισσότεροι ιστορικοί χρονολογούν το ξεκίνημα των κινημάτων για τα πολιτικά δικαιώματα στις Ηνωμένες Πολιτείες την 1η Δεκεμβρίου 1955. Ήταν η μέρα που μια άγνωστη μοδίστρα στο Montgomery της Alabama αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό επιβάτη.
Η γυναίκα συνελήφθη και της επιβλήθηκε πρόστιμο για παραβίαση αστικών κανονισμών, αλλά η μοναχική της πράξη αντίστασης ξεκίνησε ένα κίνημα που σταμάτησε τον δια νόμου φυλετικό διαχωρισμό στην Αμερική και αποτέλεσε έμπνευση στους μοναχικούς αγωνιστές της ελευθερίας σε όλο τον κόσμο.
Η Rosa Parks γεννήθηκε ως Rosa Louise Mc Cauley στο Tuskegee της Alabama, κόρη του James Mc Cauley, μαραγκού και της Leona Mc Cauley δασκάλας. Σε ηλικία 2 ετών μετακόμισε στη φάρμα των παππούδων της στο Pine Levels της Alabama, με την μητέρα και τον μικρότερο αδερφό της. Στα 11 γράφτηκε στη Βιομηχανική Σχολή για Κορίτσια στο Montgomery, ένα ιδιωτικό σχολείο που είχε ιδρυθεί από φιλελεύθερες γυναίκες της Βόρειας Αμερικής. Η φιλοσοφία του σχολείου, που ενίσχυε την αυτοεκτίμηση, συμβάδιζε με την επίμονη συμβουλή της Leona: εκμεταλλεύσου τις ευκαιρίες όσο λιγοστές και αν είναι.
Οι ευκαιρίες ήταν λίγες στ’αλήθεια.
«Την εποχή εκείνη,» ανέφερε η Parks σε μια συνέντευξή της «δεν είχαμε καθόλου πολιτικά δικαιώματα». Όλα ήταν μόνο θέμα επιβίωσης, να συνεχίζεις να υπάρχεις από τη μια μέρα στην άλλη. Θυμάμαι να πηγαίνω για ύπνο, όταν ήμουν κοριτσάκι και να ακούω τους Klan να καλπάζουν μέσα στη νύχτα, να ακούω να λιντσάρουν κάποιον και να φοβάμαι ότι θα μας κάψουν το σπίτι.»

Στην ίδια συνέντευξη, ανέφερε την δια βίου γνωριμία της με το φόβο ως αιτία της γενναιότητας που επέδειξε όταν αποφάσισε να υπερασπισθεί τις πεποιθήσεις της κατά τη διάρκεια του επεισοδίου στο λεωφορείο. «Δεν φοβόμουν ιδιαίτερα.» είπε. «Ήταν περισσότερο ανακούφιση να ξέρω ότι δεν είμαι μόνη»
Τελειώνοντας το κολλέγιο των δασκάλων της Alabama, η νεαρή Rosa εγκαθίσταται στο Montgomery με το σύζυγο της Raymond Parks. Το ζευγάρι εντάχθηκε στις τάξεις της τοπικής οργάνωσης NAACP (National Association for the Advancement of Colored People) και εργάσθηκε ήσυχα για πολλά χρόνια προσπαθώντας να βελτιώσει τις συνθήκες της ζωής των Αφρο-αμερικάνων στον Νότο των φυλετικών διακρίσεων.
«Εργάσθηκα σε πολλές υποθέσεις με την NAACP» ανέφερε η Parker, «αλλά δεν λαμβάναμε δημοσιότητα. Υπήρχαν περιπτώσεις μαστιγωμάτων, δουλοπαροικίας, δολοφονιών και βιασμών. Ήταν περισσότερο ένα θέμα αμφισβήτησης των δυνάμεων εξουσίας και το να γίνει γνωστό ότι δεν θέλαμε να μας αντιμετωπίζουν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας.
Το επεισόδιο στο λεωφορείο οδήγησε στην ίδρυση του Montgomery Improvement Association , με αρχηγό τον νεαρό ιερέα της εκκλησίας των Βαπτιστών στο Dexter Avenue, Dr Martin Luther King Jr. Η οργάνωση ζήτησε το μποϊκοτάζ των αστικών λεωφορείων. Το μποϊκοτάζ κράτησε 382 ημέρες και έκανε τον κόσμο να προσέξει την Parks, τον Dr Martin Luther King και την υπόθεσή τους.

Μια απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου ακυρώνει τον κανονισμό, με βάση τον οποίο είχε τιμωρηθεί η Parks και κηρύττει παράνομη την φυλετική διάκριση στα μεταφορικά μέσα.
Το 1957 η Parks και ο σύζυγος της μετακομίζουν στο Detroit του Michigan όπου η Parks εργάστηκε στο πλευρό του γερουσιαστή John Conyers. Το Συμβούλιο Southern Christian Leadership καθιέρωσε το ετήσιο Βραβείο Ελευθερίας στο όνομά της.
Μετά το θάνατο του συζύγου της η Parks ίδρυσε το Rosa &Raymond Parks Institute for Self Development.
O πρόεδρος Clinton απένειμε στη Rosa Parks το Προεδρικό Μετάλλιο Ελευθερίας to 1996. Έλαβε το Χρυσό Μετάλλιο το 1999.
Όταν ρωτήθηκε αν ζούσε ευτυχισμένα στη σύνταξη, η Rosa Parks απάντησε «Κάνω ο,τι καλύτερο μπορώ για να βλέπω τη ζωή αισιόδοξα, με την ελπίδα ότι μια καλύτερη ημέρα θα έρθει, αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει η απόλυτη ευτυχία. Μου προξενεί πόνο το γεγονός ότι η Klan εξακολουθεί τη δράση της και ότι υπάρχει ακόμα ρατσισμός. Θεωρώ πως όταν λες πως είσαι ευτυχισμένος, έχεις ότι χρειάζεσαι και δεν εύχεσαι τίποτα άλλο πλέον. Δεν έχω φτάσει ακόμα σε αυτό το στάδιο.»
Η Rosa Parks πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής της ήσυχα στο Detroit όπου και πέθανε το 2005 .

Βιβλιογραφία: Rosa Parks Biography